Content Stats & Analytics for @film.psychology

صادق ثابتی
@film.psychology

13,109 followers

فیلم: نفرین کارگردان: بلاتار محصول: ۱۹۸۸ مجارستان فلوتر چشمی فلوترها خطوط سیاهی هستند که در نگاه بعضی ها وجود دارند. شکل یک یا چند تکه نخ. دو سه نمونه اش چند سالی است که مهمان چشمان خودم هست. در حالت عادی دیده نمی شوند، اما در نگاه به سمت آسمان یا نور پیدا می شوند. این خطوط را اگر بخواهید با چشم دنبال کنید فرار می کنند چون با نگاه شما جابجا می شوند. حالا می خواهم برسم به عنصر فلوتر در فیلمهای بلاتار. «شب» یا «تاریکی»، فلوتر داینامیک فیلمهای بلاتار است. او شب یا تاریکی را به عنوان یک جریان یا حتی یک مکان معرفی می کند، نه یک زمان. مکانی که یا به وسیله ی تیرگی آدم‌ها و روابط، و یا توسط مدرنیته و انزوا در قاب هایش فلوتر (شناور) شود. اما در مکتب سینمایی اش، تاریکی توسط نورهای کم رمق شکل می گیرد که سوسو می زنند و تاریکی را هیولا می کنند، نه خودِ شب. همان شکل اکسپرسیونیستی. در فیلم «نفرین» این فلوتر در اوج خود قرار دارد. شما همیشه به نقطه ای تاریک دعوت می شوید که دوربینِ سرگردان بلاتار شما را می کشاند. پلان اولش شما را سرکار می گذارد. چون شما نظاره گر صحنه ای هستید و بعد می فهمید نظاره گر کس دیگریست! ضمن اینکه شما از نور به تاریکی کشانده می شوید. اصلن خودِ پنجره عنصری از انزواست. کما اینکه در فیلمهای شهیدثالث هم اینچنین است. بلاتار از «نفرین» به بعد سیاهی ها را کش می دهد تا به یک عیش مدام برساند. اما این بدان معنی نیست که او سیاه نما است. چون کارِر (شخصیت اول)، عاشق می شود. معشوقش باران را دوست دارد، و پیرزنی مرشد در فیلمش حضور دارد. و البته معصومیت کودکانش که در این فیلم فقط تراولینگ دوربین، اتاق و عروسکی از او را نشان می دهد تا بچه را وارد سیاهی های انسانی نکند. #سینما #نقد_فیلم #تحلیل_روانشناختی #بلاتار #نفرین_بلاتار #صادق_ثابتی