Content Stats & Analytics for @film.psychology

صادق ثابتی
@film.psychology

13,109 followers

فیلم: Decision To Leave کارگردان: پارک چان ووک محصول: ۲۰۲۲ کره جنوبی روایت پریشی در دنیای واقعی می توان «روایت پریش» را «خالی بند»، «شلوغ کن» یا مثلن «مجلس گرم کن» نامید. کسی که روایت را تغییر می دهد جوری که جذب مخاطب کند. یا در مجلسی طنازی کند و قر بریزد تا یخ بقیه را آب کند. «روایت پریشی» در دنیای سینما برهم زدن اصول و قواعد روایت کلاسیک است. یعنی تغییر چیدمان. مبله کردن قاب سینما با جابجایی عناصر زمان، مکان و تصویر. این کار، هم از تدوین برمی آید و هم از تکنیک اجرا. ایده این است که آشفتگی ذهنی ایجاد شود تا بالاخره از یکنواختی روایت های خطی برای بیننده فاصله بگیرد. بهرحال ویژگی هنر در سیال بودن و پویایی است و چه بسا باید «روایت پویشی» را جایگزین «روایت پریشی» کرد. فیلم «عزم رفتن» از پارک چان ووک، برای اینکه داستان ساده اش را مدرن تر به نمایش بگذارد از همان سبک روایت پریشی با انتقال و جابجایی مداوم صحنه ها استفاده می کند. تدوین، مچ کات و ترنزیشن. نگاه بیننده را دائم به این سو و آن سو می چرخاند تا حرکت تداومی در ذهن را از بیننده بگیرد. او ژانر جنایی اش را به سرعت به رومنس تبدیل می کند و کارآگاه را دلباخته ی مظنونش می کند. کارآگاهی که زنش برای خبر هر قتل به او تبریک می گوید چون کارآگاه عاشق پیچیدگی مظنونین است، نه همسری که برای کم شدن درد قاعدگی انار می خرد. کارآگاهی که اخلاق حرفه ای خود را به «روایت پریشی» معشوق می بازد و نمی داند اینکه برای نجاتش به او بگوید «گوشیت رو دور بنداز»، یعنی «دوستت دارم». فیلم عزم رفتن، فیلم خوبی است. و پلان منتخب اش همان دستهای دست بند زده ی دو دلداده در ماشین است. کارآگاه، و مظنون یا قاتل. #روانکاوی #سینمایی_خارجی #سینمای_کره_جنوبی #پارک_چان_ووک #نقد_فیلم #صادق_ثابتی